Меҳмон Бахтӣ 25 марти соли 1941 дар деҳаи Шул, ноҳияи Ғарм (Рашти кунунӣ) ба ҷаҳон омадааст.
Соли 1958 Омӯзишгоҳи омӯзгории Навобод ва соли 1963 факултаи таъриху филологияи Донишгоҳи давлатии омӯзгории Душанберо хатм кардааст. Солҳои 1973–1975 дар Донишкадаи адабиёти ба номи Максим Горкий (Маскав) таҳсил намудааст.
Ӯ дар вазифаҳои муҳими фарҳангиву эҷодӣ кор кардааст: мудири бахши адабӣ-драмавии Телевизиони ҷумҳурӣ, ҷонишини сармуҳаррири «Тоҷиктелефилм», сармуҳаррири шуъбаҳои адабию драмавӣ ва ҷавонони Телевизиони тоҷик, мудири бахши адабии Театри давлатии академӣ-драмавии ба номи Абулқосим Лоҳутӣ, мудири Хонаи адибони ба номи Мирзо Турсунзода, раиси Шӯрои кор бо навқаламон, раиси Маркази тарғиби адабиёти Иттифоқи нависандагон, мудири бахши тарҷума ва нашри Маҷлиси Олии ҶТ ва аз соли 2007 — муовини раиси Ҳаракати ваҳдати миллӣ ва эҳёи Тоҷикистон, раиси бахши Тоҷикистонии Диалоги «Евро-Осиё».
Аз соли 2003 то охири ҳаёташ раиси Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон буд. Соли 2004 ва 2009 дубора ба ин мансаб интихоб гардид.
Меҳмон Бахтӣ муаллифи филмномаҳои мустанад, барномаҳои маъруфи телевизионӣ ва намоишномаҳои таъсиргузори театрӣ мебошад. Аз ҷумла:
- «Корвони дӯстӣ» (1968), «Нуқра Раҳматова месарояд» (1970), барномаҳои «Чойхонаи дилкушо», «Ҳодӣ ва Шодӣ», «Дар олами адаб», «Беғараз панд», «Майдон аз далер аст»;
- Намоишномаҳои «Шаҳидони роҳи озодӣ», «Бародарон», «Лаҳзаи ҷовид» (1967), «Ташнаи дидор» (1969), «Эҳ, ҷавонӣ, ҷавонӣ…» (1972), «Роҳзан ва кӯзагар» (1974), «Захми забон» (1980), «Ошёни баланд», «Фирдавсӣ», «Шоҳ Исмоили Сомонӣ», «Тилисми Сайҳун (Нангбардори Хуҷанд)».
Намоишномаҳои ӯ борҳо дар театрҳои кишварҳои собиқи Иттиҳоди Шӯравӣ ба саҳна гузошта шудаанд. Намунаи равшани ин эътироф — намоиши «Эҳ, ҷавонӣ, ҷавонӣ…» дар телевизиони марказии Тошканд ва намоиши «Роҳзан ва кӯзагар» дар театрҳои Қирғизистон, Туркманистон, Ӯзбекистон, Озарбойҷон, Украина ва Русия мебошад.
Аз асарҳои мансури ӯ метавон чунин номҳоро зикр кард:
- Қиссаҳо ва романҳо: «Оҳи сабук» (1971), «Хубон» (1978), «Пирамард» (1982), «Се соати даҳшатбор» (1988), «Рӯҳи тавоно» (1987), «Манзари қисмат» (2003), «Бозтоби Офтоб» (2006), «Оҳанги хаёл» (2011);
- Китобҳои шеър: «Пайғоми баҳор» (1975), «Хаёли ширин» (1985);
- Намоишномаҳо: «Лаҳзаи ҷовид» (1972), «Эҳ, ҷавонӣ, ҷавонӣ…» (1980), «Пйесаҳо» (1982);
- Чопи хориҷӣ: «Минута вечности» (Маскав, 1963), «Слёзы радости и печали» (1990), «Қиссаҳо» (2007 — ба забони русӣ), «Фирдавсӣ» (нашри «Сурӯш», Теҳрон, 1997), «Шоҳ Исмоили Сомонӣ» (Димишқ, 2001 — ба забони арабӣ).
Асари «Хубон» дар маҷаллаи шинохтаи Иттифоқи нависандагони шӯравӣ «Дружба народов» чоп шуда, бо Мукофоти ба номи Николай Островский ва унвони «Китоби сол» қадрдонӣ гардидааст. Он дар Туркия, Гурҷистон, Қирғизистон ва Туркманистон низ ба табъ расидааст.
Меҳмон Бахтӣ ҳамчунин ҳамчун шоири суруднавис шинохта шудааст. Бастакорони маъруфи ҷумҳурӣ ба ашъораш оҳанг баста, таронаҳояш миёни мардум маҳбубият касб кардаанд.
Дар заминаи хизматҳояш бо мукофотҳои баланд сарфароз гардидааст:
- Ҷоизаи комсомоли ленинии Тоҷикистон (1986),
- Ҷоизаи давлатии Тоҷикистон ба номи Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ (1988),
- Унвони Арбоби шоистаи ҳунари Тоҷикистон (1994),
- Медали адабии байналмилалии ба номи М.Достоевский (2014),
- Ордени «Шараф», «Исмоили Сомонӣ» ва се медал.
Солҳои 1995–2000 вакили мардумӣ дар парлумони кишвар ва солҳои 2005–2010 узви Маҷлиси миллии Маҷлиси Олии ҷумҳурӣ будааст.
Устод Меҳмон Бахтӣ 20 майи соли 2022 дар синни 81-солагӣ дар шаҳри Душанбе аз олам даргузашт. Ӯро дар оромгоҳи Лучоби пойтахт ба хок супориданд.
Ба муносибати даргузашти эшон, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба пайвандону наздикони устод изҳори ҳамдардӣ намуд. Дар номаи расмии ҳамдардӣ омадааст:
«Номи нек ва асарҳои ватандӯстонаву инсонпарваронаи Меҳмон Бахтӣ дар хотираи мардум абадӣ хоҳанд монд».
Ёдаш гиромӣ ва номи некаш ҷовидон бод!
