Дар домани кӯҳҳои осмонбӯси водии Рашт, дур аз ғавғои шаҳр ва ҷӯшу хурӯши зиндагии рӯзмарра, гӯшае сокит ва орому зебо бо номи Сиёҳдара нуҳуфтааст. Ин макони табиӣ, ки то имрӯз каме шинохта ва ба андозае аз чашми сайёҳон пинҳон мондааст, дар баробари сирри худ, зебоии фавқулодаеро дар бар мегирад. Сиёҳдара на танҳо як дараи одӣ, балки порчае аз ҷонҳои табиати Ватан аст, ки ҳар гӯшаи он бо рӯшноӣ, тозагӣ ва зиндагии воқеӣ меболад.
Табиати ин минтақа бо як ҳамоҳангии комил миёни кӯҳҳои сарбаланд, алафзори ҳамвори сабзранг ва чашмаҳои мусаффои зулол тасвир мешавад. Дар саҳаргоҳон тумани нозук чун пардае болои дара менишинад ва нури офтоби шабнами субҳро ба зарраҳои тилло табдил медиҳад. Нафас кашидан дар чунин фазо эҳсоси шодобӣ мебахшад, ки дар ҳеҷ куҷои дигар намеёбад. Онҳое, ки як бор дар ин гӯшаи биҳиштосо по мегузоранд, албатта хоҳиши бозгаштро бо худ мебаранд.
Гарчанде Сиёҳдара ҳанӯз соҳиби зербинои васеи сайёҳӣ нашудааст, ҳамин аслият ва зоҳири табииву дастнахӯрда онро маҳз ба як макони нодири фароғат табдил медиҳад. Саёҳат дар кӯҳдоманҳо, гашт дар доманаи сабз, нишаст дар канори чашмае ором ва шунидани садои табиат ҳамаи ин ҷузъи таҷрибаи нодирест, ки Сиёҳдара пешкаш мекунад. Ин макон барои ҳар шахсе, ки ҷустуҷӯи оромиш, илҳоми рӯҳӣ ва табиати воқииро дорад, паноҳгоҳи беҳамтоест.
Иқлими Сиёҳдара низ бо хусусияти кӯҳистониаш шинохта мешавад сард, вале тоза ва пурнафас. Дар фасли баҳор, вақте ки гулҳои дашту доманакӯҳ нӯшони шабнам гирифтаанд ва табиат худро аз нав меёбад, ин макон ба як ривояти зинда мемонад. Гармиҳои тобистон дар ин ҷо мулоим ва гувороанд, ки имкон медиҳанд ҳар меҳмон ба оромии том даст ёбад.
Сиёҳдара дар худ на танҳо зебоии табиат, балки руҳи мардумии Раштро низ ҳифз намудааст. Ин ҷо мардум бо анъанаҳои қадимии тоҷикӣ зиндагӣ мекунанд содда, самимӣ ва меҳмоннавоз. Мулоқот бо чунин мардум, таъомҳои болаззат ва фазои хонаводаҳои кӯҳистон таҷрибаест, ки фаромӯш намешавад ва равобити инсонро бо фарҳанги худӣ қавитар месозад.
Онҳое, ки аз ҷустуҷӯи ҷойҳои тиҷоратии пуродам ва сунъии сайёҳӣ хаста шудаанд, Сиёҳдараро чун як ганҷи пинҳони оромиш ва зебоӣ хоҳанд ёфт. Дар ин макон табиат на ҳамчун манзара, балки ҳамчун як шефтаву сухангӯи ботин бо инсон гуфтугӯ мекунад. Сиёҳдара маконе нест, ки онро танҳо тамошо бояд кард он макони эҳсос кардан, шунидан ва ҳамнишин шудан бо табиат аст.
